Door mijn hoge sensitiviteit, beland ik altijd in vraagstukken. 

                    Wáárom doet een mens wat ie doet?

Laatst keek ik naar de film MONSTER met Ed Gein.  Hoe een kind de daden van ouders ervaart.  Hij is er getuige van hoe zijn moeder zijn vader dood slaat en ze zich samen van het lijk moeten ontdoen.  Dan kwam er ook nog eens een zware religieuze dwang bij.  Seks was not done.

Maar later kwam natuurlijk pas het besef dat iemand zó maar kan verdwijnen.  Zijn vader kwam nooit meer terug.  Toen ook nog zijn moeder stierf, was dat teveel om te verkroppen.  Hij besloot haar te 'houden'...

Hij zette haar in haar stoel en bleef gewoon met haar praten.  Door zijn trauma kreeg hij 'gewoon antwoord' (schizofrenie).  Zich er niet van bewust dat dat niet kon.  Hij was op zijn manier gelukkig, want hij had zijn moeder nog.  

Het meest onsmakelijk was dat hij doodleuk, zonder enig schuldgevoel, lijken ging opgraven, waarvan hij de huid gebruikte om lampenkapjes en de schedel een schaaltje van te maken.  Als hij dan een vriendin treft die net zo van het padje is als hij, is het hek van de dam.  

Uiteindelijk vermoord hij de vrouw van de hulp sherrif, waardoor het balletje aan het rollen gaat.  Als hij thuiskomt en het wemelt van de politie op zijn erf, probeert hij niet eens te vluchten, maar vraagt heel verbaasd wat er aan de hand is.

Nadat ze zijn 'hobby' relikwieën ontdekten, namen ze hem mee naar het bureau voor verhoor.  Ze zetten hem onder druk om te bekennen, maar hij kan zich geen moord herinneren. En de relikwieën?  Heel verbaasd zei hij dat het 'gewoon' een hobby is.

Hij stelde zélf de leugendetector voor.  Dan kunnen jullie zien dat ik niet lieg.  Dat gebeurde.  Alle vragen beantwoordde hij naar alle eerlijkheid en de moorden wist hij niets van.  'Zoiets zou ik toch nooit doen...?'

Pas tóen beseften ze dat er iets wezenlijks mis was met de jongen en stuurden hem naar een psychiatrische inrichting.  Daar werd hij schizofreen gediagnosticeerd.  Het meest aangrijpende van dit verhaal vond ik toch het paniekerige huilen van hem.  Hoe vreselijk hij zelf de waarheid vond.

Schizofrene mensen 'horen' en 'zien' werkelijk wat een gezond mens niet kan. Voor hen is het realiteit.  Dit was dan wel een heel extreem geval, maar er zijn genoeg mensen met deze psychische ziekte, naar aanleiding van zware trauma's waar geen aandacht aan wordt besteed.

In de medische wereld benoemd als wanen, hallucinaties, verwardheid, in ieder geval ver buiten de realiteit.  In feite is dat ook zo, alhoewel ik er zelf een andere interpretatie voor heb (doordat ik energieën voel), waar in de reguliere medische wereld compleet aan voorbij wordt gegaan.

Want wat gebeurd er nou wezenlijk, als een kind zo'n zwaar trauma oploopt.  Er niet tegen opgewassen is om beide ouders te verliezen op nog jonge leeftijd.  Daar kwam ook nog eens bij dat hij met een strenge religie werd opgevoed. Een kind begrijpt sowieso niet dat zijn ouders zo streng zijn, maar hij weet niet beter. 

Wat gebeurt er als zware trauma's niet te verwerken zijn of geen hulp voor wordt verkregen.  Je kunt je misschien voorstellen hoe een intens, diepe, emotionele pijn aanvoelt.  Het vreet al je (positieve) energie op.  Wat overblijft is intens verdriet waar je óf niet over kunt praten óf die pijn negeert door te doen alsof het niet bestaat, omdat zo'n intense pijn niet te verdragen is.

Wij mensen hebben een automatisch beschermingssysteem om de eerste snoeiharde klap op te vangen.  Een gevoel van verdoving, het alles op afstand zien alsof het buiten je om gaat, negeren.  Maar na die beginfase wordt je langzamerhand wakker en zal er een fase van rouw en verwerking voor in de plaats komen.  Dat is een normaal verloop.

Máár...  Als je niet de ruimte krijgt (door drukte) of bewust het naast je neerlegt (negeren), kan dit zich in de loop van de jaren gaan wreken.  Wat ik net al aangaf dat alle positieve energie van vóór een zware gebeurtenis, plaats heeft gemaakt voor negatieve energie, dan komt een mens in een neerwaartse spiraal, met alle gevolgen van dien.

Het tast niet alleen je psyche aan, maar later ook je fysieke lichaam (psychosomatisch).  Wat gebeurt er als je alleen nog maar beschikt over die negatieve energie:  Je wordt niet alleen moeier en moeier, maar ook je beschermingsmechanisme (aura) zal poreus worden.  Je energiebalans is dan compleet verstoord.  Het poreus worden van je aura, gaat dezelfde energie aantrekken zoals jij jezelf voelt, negatieve energie dus.

Je kent de uitdrukking wel:  Jij had mooi een beschermengeltje op je schouder (positieve en beschermende entiteiten in de kosmos, zoals ik bijvoorbeeld de ziele energie van mijn overleden ouders waarneem. Een gave die ik nou eenmaal heb).

Wat gebeurt er dus als je door zware gebeurtenissen je positieve energie kwijtraakt?  Negatieve energie blijft achter en daarmee trek je de negatieve entiteiten uit de kosmos aan.  Zoals ik door 'zien' en 'voelen' contact kan hebben met overledenen, zo krijgen mensen die gebukt gaan onder zware trauma, contact met negatieve entiteiten.  Zij 'horen' dan negatieve boodschappen, die voor hen waarheid zijn en volgen die boodschappen op, zonder na te kunnen denken of ze gedreven worden tot slechte acties  (schizofrenie)

Ieder kind wordt onschuldig geboren.  In een leven terecht gekomen waar hij of zij dan nog totaal geen weet van heeft.  Tenminste, realistisch gezien...  Maar ís dat ook wel zo?  Ook al zijn de hersenen dan nog niet ontwikkeld, het kan wel vóelen.  En een kind voelt haarfijn aan hoe de 'sfeer' in huis is.

Krijgt het kind alle warmte en liefde direct uit het hart van de ouders, zal het kind zich geliefd voelen en opgroeien tot een 'normaal' kind.  Maar ook dáár zitten toch weer wat hiaten.

Het kind kan ook téveel aandacht en liefde krijgen, waardoor het kan uitgroeien tot een 'verwend' kind.  In het volwassen leven zal het dan ook niet meevallen díe aandacht en liefde te vinden die het heeft meegekregen.  Er is geen persóón ter wereld die zoveel van je kan houden dan je eigen ouders.  Van je ouders kan je straf krijgen als je iets verkeerd doet, maar dat zal nooit hun liefde voor je beschadigen.

Alles wat je meemaakt in de maatschappij zal je vertrouwen in die liefde aantasten.  Heb je een partner die zijn ongezouten mening geeft, zal je meteen het gevoel hebben dat ie niet meer van je houdt...

 Je kunt ook geboren worden bij een alleenstaande moeder.  Zij probeert liefde voor 2 te geven, maar de wereld om je heen laat je zien dat er eigenlijk een vader bij hoort.  De vraag rijst:  Houd mijn vader niet van me?  Een kind kan zich incompleet gaan voelen, waardoor het nukkig wordt.  Het kan na een scheiding zijn die al heeft plaatsgevonden vóórdat je ter wereld kwam, maar toch is er een gemis.

De moeder snapt niet dat het kind niet wil luisteren. 'Ik doe álles voor haar!'  En tóch maakt ze mee dat het in de supermarkt op de grond gaat krijsen, omdat ze dat surprise balletje van bij de kassa niet krijgt.  Het kind wil onbewust invulling van het gemis en wil verwend worden.  Alsof ze haar moeder de schuld geeft dat haar vader niet in beeld is.  Er kan ook een gevoel groeien van onzekerheid of het wel goed genoeg is.

Dat kan verschillende kanten op:  Ze gaat haar gevoelens uitschakelen en vervangen met een ego.  Ze manifesteert zich als iemand waar je niet omheen kunt.  Heeft altijd 'gelijk' en wordt snel boos.  Ze kan ook de grijze muis worden.  Teruggetrokken in haar cocon, zich beschermend tegen de buitenwereld.

Maar die buitenwereld ontkomt ze niet aan.  Op school kan een ander kind hard zijn tegen iemand die zich terugtrekt.  Zodra pestgedrag van anderen een rol gaat spelen, zal het kind nóg onzekerder en angstiger worden.  Óf ze wordt steeds dominanter en gaat zélf de pester zijn, om zich groter en waardevoller te voelen.

Er is sowieso een heel groot verschil tussen de kinderen van nu en de kinderen uit de jaren '60/'70.  Er wordt vaak op neergekeken, omdat dat nou eenmaal een ouderwetse tijd is.  Maar vergeet niet dat de tendens toen heel normaal was, dat de vrouw thuis voor het huishouden én de kinderen zorgde.  Níet naar een naschoolse opvang, maar gezellig thuis bij mams een glaasje limonade en een koekje en daarna mocht je gaan spelen. Mééstal buiten als het weer het toeliet.  

Er waren geen mobiele telefoons en geen games.  Bij slecht weer mocht je 's middags naar een kinderprogramma op televisie kijken of tekenen en kleuren.  Was óók gezellig, maar het liefst waren we buiten, waar we konden knikkeren, touwtje springen, elastieken, badminton of tafeltennis.  We bouwden hutten en tenten en de schommel die mijn vader in de tuin had gezet, werd veel gebruik van gemaakt.  Kortom we waren tevreden.

Toch had het ook z'n nadelen om beschermd te worden opgevoed. Thuis, je ouders, waren je anker.  Daarbuiten was het slikken als je op school de eerste vervelende ervaringen meekreeg.  Er werden strenge regels gehanteerd die je als klein meisje maar moeilijk kon bevatten.  Je vrijheid en veiligheid werden in wezen ontnomen.  Wat dát aangaat heeft de kinderopvang weer z'n voordelen, waardoor je wat makkelijker meteen aan de buitenwereld wendt.  

Zo heeft alles z'n voor- en nadelen, maar tóen overkwam je niet dat je ouders uit elkaar gingen.  Natuurlijk hadden ze ook weleens woorden, maar dat gebeurde buiten ons om.  Waarom ik het dan toch weet?  Dan spraken ze niet met elkaar en dát vond ik al vreselijk.  Gelukkig was dat maar zelden.

In vergelijking met mijn ouders, moesten wij toen al samen werken om een huis te kunnen kopen, waarbij je tóch nog het gevoel had niet over een  hypotheek met een loop van 30 jaar, heen te kunnen kijken.  Terwijl mijn ouders zo'n 3000 gulden betaalden voor een huis, dat ze leenden van hun ouders, maar dat óók met een paar jaar terug konden betalen.  

 Wat ik dan zie is dat we vroeger veel tevredener waren dan                                   de kinderen van nu!

Ik zie het tegenwoordig zo, doordat ouders beiden werken, ze wat goed te maken hebben met hun kinderen.  Maar dan op een materiële manier.  Niet te geloven wat ze allemaal hebben en nóg niet tevreden zijn.  Nee, dat klopt.  Is ook een normale reactie.  Hoe meer kinderen hebben, hoe meer ze willen en hoe minder tevreden ze zijn.  Ik verbaas me elke keer weer als ik hoor dat veel jonge mensen tegenwoordig schulden hebben.  Pfff... Wij leerden vroeger dat als je geen geld had, je ook niets kon kopen, klaar!

Wat ik zie tijdens mijn werk, is dat kinderen van gescheiden ouders, vaak tussen hen worden uitgespeeld.  Een voorbeeld.  En je zal het niet geloven.  Een stel heeft 3 kinderen en gaan uit elkaar...  Waaróm?  Omdat de vrouw gewelddadig wordt naar haar partner...  Kan je denken waarom een man zich daar niet tegen kon verdedigen, maar dat deed ze gewoon als hij sliep.  Dan sloeg ze hem gewoon een blauw oog.  Ook haalde ze verschillende keren uit met een mes...  Je zou toch niet meer durven te slapen?

Maar goed, het bleek een Borderliner te zijn (óók een psychische ziekte na trauma, alleen ik zie toch regelmatig dat Borderliners agressiever zijn).  Het probleem bij dit soort mensen is dat anderen vaak niets aan ze merken, behalve in huiselijke kring.  Zíj was ook degene die een scheiding door drukte.  Later bij Jeugdzorg werd zíj als het meest belangrijk voor de kinderen benoemd, met als resultaat dat híj de kinderen één weekend in de veertien dagen zag.

Onenigheid over welke school er gekozen werd voor de kinderen.  Híj wilde ze ergens anders hebben dan zij.  Resultaat: Zíj krijgt haar zin.  De oudste keert zich af van zijn vader en geeft hem steeds vaker een grote mond.  Op de uitgekozen school van moeders, krijgt hij vrienden die het niet zo nauw nemen.  Spijbelen, jatten bij de AH, grote mond en ga zo maar door.  En dan het regelmatig in aanraking komen met de politie.

De vader moet met lede ogen aanzien, dat zijn ex niet bij machte is de jongen in het gareel te houden en kan zelf niets doen.  Uiteindelijk luistert hij ook niet meer naar zijn moeder.

Zo'n ontwrichting in zijn jonge jaren, brengt hem dus op het verkeerde pad.  De stabiliteit van thuis is verdwenen, dus gaat hij zijn eigen gang.  Met alle gevolgen van dien.

Een ander gescheiden stel:  De moeder mag haar zoontje van 9, één dag in de 2 weken zien, terwijl de vader volgens haar altijd al aan de drugs zat...

Met andere woorden:  Als kinderen moeilijk te hanteren zijn of op het verkeerde pad terechtkomen, heeft dat áltijd een voorgeschiedenis:

- Een scheiding is voor een kind altijd pijnlijk, maar hoeft geen gevolgen te hebben           voor het gedrag van een kind.  Het heeft er mee te maken hoe beide ouders er mee           omgaan.

- Zijn er constante ruzies tussen de ouders, kan het kind júist heel stil worden. Bang         dat het de oorzaak is van de ruzies óf ze worden juist heel opstandig en 'vluchten'.

- Zijn ze weer wat ouder, kunnen ze zich af gaan zetten tegen de ouders en hun eigen       gang gaan.  Immers, als zíj al ruzie maken en niet wijzer zijn, hoe kunnen ze míj           dan zeggen wat ik wel of niet mag doen?

Wélke gedragingen iemand ook heeft, het heeft áltijd een voorgeschiedenis:

- Wordt het kind thuis verwend en over het paard getild, zal het een groot ego ont-           wikkelen.  Alles beter weten.  Dat kan de rest van het leven zo blijven.

- Het hoeft natuurlijk niet altijd, maar door gescheiden ouders, kan iemand op-                 groeien met het gevoel dat er geen echte liefde bestaat.  Ook kunnen zij problemen         krijgen met verbinding.

- Ze kunnen ook in verzet komen door ontwrichting van het thuis en gaan rebelleren.       Zoek het maar uit, ik doe wat ík wil!  

- Geweld thuis kan er voor zorgen dat een kind daardoor een trauma oploopt en gaan     verharden om zichzelf te beschermen tegen pijn en verdriet.  Dat kan tot gevolg             hebben dat ze zelf een kort lontje krijgen en met anderen problemen krijgt.

- Hoe goed een alleenstaande moeder ook haar best doet, ze kan het gemis bij het kind       niet wegnemen.  Het kan zich onzeker gaan voelen, maar ook kan er zich een ver-         latingsangst ontwikkelen.

- Wordt een kind met de normen en waarden opgevoed vanuit een bepaalde religieuze     gemeenschap en bij fouten hel en verdoemenis gepredikt, kunnen er zich angsten             ontwikkelen óf ze gaan júist doen wat 'verboden' is.

- Is er een onderscheid tussen de rechten van vader en moeder, krijgt de moeder bij-         voorbeeld klappen of het kind wordt gedwongen tot bepaalde bezigheden waar het         zich niet in thuis voelt. Bijv. voetbal, muziek e.d. zal het kind door machteloosheid,       zich gaan ontwikkelen naar een persoonlijkheid waar je niet omheen kunt.  Zíjn             gevoelens en wensen gaan later dan voor álles  (narcisme).

- Krijgt een kind van thuis uit mee dat bijvoorbeeld een vrouw lager in rang is dan           een man, zal iemand zich de rest van het leven dat met zich meedragen.  Met alle           gevolgen van dien.

- Krijgt een kind mee dat iemand anders z'n geloof of huidskleur uit den boze is, zal         het neerkijken op andere culturen, een grote rol in het leven gaan spelen.

De kern van bepaalde visies, principes, normen en waarden, hebben alles te maken met de wereld waarin je opgroeit.  Als je een kind van jongs af aan deze zienswijzen met dagelijkse regelmaat meegeeft, wordt dat óók als volwassene nog steeds als dé 'waarheid' gezien.  Wordt dat een fanatisme, dan kunnen er zich vervelende (gevaarlijke) situaties voordoen, waarbij zo iemand niet anders kan zien dan dat ie volledig in z'n recht staat.

Dit vormt een gevaarlijke lus.  Kijk bijvoorbeeld naar de jonge meisjes, waarvan er de laatste tijd verschillende slachtoffer werden van verkrachting (moord)...  Bij ons een totále shock, voor de dader iets volkomen normaals.  Zo zijn ze opgevoed (daar zijn meisjes voor...)  In hun cultuur van weinig waarde, alleen voor het nageslacht... Ze zijn hoogst verbaasd dat wíj ons daar zo druk over maken...

       Lieve mensen, zorg goed voor jezelf en je dierbaren!

                          Liefs Kitty.